*
دادن شیر به بچه تا زمانیکه بتواند بخوبی از غذا تغذیه کند واجب است و تا دو سال مستحب است. اما فقهاء، دادن شیر تا دو سال و شش ماه را نیز جایز دانسته اند ولی در حرام بودن آن بعد از دو سال و شش ماه هیچگونه اختلافی وجود ندارد. جهت کسب اطلاعات بیشتر میتوانید به کتاب «حاشیه ابن عابدین جلد 3 صفحه 231» مراجعه نمائید.

*
نوزاد، از همه ی زنانی که شیر داشته باشند، می تواند شیر بخورد. اما اگر شیر خوردن نوزاد، در کمتر از دو و نیم سال باشد. بعبارتی سن آن نوزاد کمتر از دو و نیم سال باشد، حکم رضاع و شیر خواره گی ثابت شده و آن نوزاد، با همه ی قوم خویش آن زنی که وی از او شیر خورده است، قوم خویش محسوب می شود.

*
خیر. برای شیر دادن فرزند، غسل شرط نبوده و در حالت جنابت نیز میتوان نوزاد را شیر داد.

*
بنا بفرموده ی خداوند متعال«و الوالدات یرضعن اولادهن حولین کاملین لمن اراد ان یتم الرضاعة» یعنی و مادرانی که میخواهند مدت شیردهی خود را کامل نمایند، باید 2 سال کامل به فرزندان خود شیر دهند. در ذیل این آیه فقهاء فرموده اند: «و لا زیادة بعد التمام و الکمال» یعنی بعد از اتمام مدت، هیچگونه زیادتی نیست. بنابراین طبق نظر فقهاء حنفی مدت شیر دهی 2 سال کامل بوده و بیشتر از آن صحیح نمیباشد. جهت کسب اطلاعات بیشتر میتوانید به کتاب فتح باب العنایة فی شرح مختصر الوقایة جلد 2 صفحه 83 مراجعه فرمایید.

*
رضاع یعنی، نوشیدن شیر از سینه ی یک زن. رضاعی که در فقه احناف معتبر است، یک بار مکیدن از سینه ی یک زن، در حالیکه آن نوزاد کمتر از دو سال و نیم سن داشته باشد. با اینگونه مکیدن و خوردن شیر، زن شیر دهنده نسبت به نوزاد شیرخواره، مادر محسوب شده و شوهر وی که شیر آن زن بواسطه مقاربت با ایشان است، پدر آن نوزاد محسوب میگردد. لذا تمامی محارم و اقرباء ذی قرابت محرمیه ی آن زن و شوهر نسبت به آن نوزاد محرم محسوب شده و هر گونه عقد نکاح و ازدواج برای آن شیرخواره حرام میگردد.

*
و علیکم السلام و رحمه الله و برکاته. مدت شیر دهی نزد امام اعظم رحمه الله علیه سی ماه و نزد امامین (امام ابویوسف و امام محمد) رحمهما الله تعالی دو سال است. فتوی نیز بر قول امامین بوده و هر گونه شیر دهی پس از دو سال جائز نمیباشد. خداوند متعال در قرآن کریم میفرماید: و حمله و فصاله ثلثون شهرا. مدتی که برای شیر دهی ذکر شده است، فقط برای تعیین حد اکثر آن بوده و برای حد اقل آن هیچگونه مدتی متعین نیست لذا میتوان بنا به صلاح و مصلحت مادر و نوزاد و جنین، مدت زمان معینی را برای شیر دهی تعیین نموده و پس از آن نوزاد را از شیر دهی باز داشت.