*
خداوند متعال در آیه ی 123 سوره ی توبه اینچنین میفرماید: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الْكُفَّارِ وَلْيَجِدُوا فِيكُمْ غِلْظَةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِين. یعنی: اي كساني كه ايمان آورده ‏ايد با مشرکینی كه به شما نزديكترند بجنگید (و دشمن دورتر شما را از دشمنان نزديك غافل نكند) و آنها بايد در شما شدت و خشونت احساس ‍ كنند، و بدانيد خداوند با پرهيزكاران است. خداوند متعال در این آیه خط مشی اسلام و چگونگی جهاد با کفار و کیفیت آن را برای پیامبر صلی الله علیه و سلم بیان داشته و میفرمایند: اولویت قتال و جنگ با کفار نزدیکتر بوده چرا که آنها محق تر هستن از کفار دیگر بلاد، که شفقت اسلام را درک کرده و راه اصلاح را در پیش گیرند، پس از آنان به دیار دورتر لشگرکشی کنید و با آنان به جهاد و مباره و اعتلای کلمة الله بپردازید. این کار برای سهولت تأمین آذوقه ی لشگر و انتقال اسباب و آلات جنگی و در امان ماندن اصحاب رسول خدا نیز بسیار سودمند بوده و رسول الله صلی الله علیه و سلم نیز حق این آیه را ادا کرده و در ابتدا با یهودیان حوالی مدینه (بنی قریظه، النضير و خيبر) به جهاد پرداخته و سپس با مشررکین جزیرة العرب و بعد از آن با کافران روم و شام به جهاد مشغول شدند. خداوند به مجاهدین امر فرمود که خود را متصف به حالت خشونت و خشم کنند تا رعب و وحشتی در دل کفار بوجود آورده و از لحاظ روانی بر آنان چیره شوند، هیچ شکی نیست که این خشونت بعد از شروع جنگ و در اثناء نبرده بوده و الا قبل از شروع معرکه، اصحاب، با نرمی و عطوفت، و با حکمت و پند های حسنه، جماعت کفار را به دین اسلام دعوت میکردند. دين اسلام دين اعتقاد و باور قلبي است كه با اراده و اختيار بايد آنرا پذيرفت نه با قهر و غلبه و شمشير. دعوت اسلام منحصر به زبان نيست، بلكه در عمل بايد نشان داد كه دين اسلام دين صلح، صفا، دين رحمت و مرحمت است.
جهاد فی سبیل الله، فرض کفایی بوده بدین معنی که هر وقت جماعتی از مسلمین به این کارزار فرستاده شدند از ذمه ی دیگر مسلمین مرتفع میگردد مادامی که جبهه ی مسلمین طرف غالب باشد. امر به جهاد، تنها با دستور اولی الامر و رهبر سیاسی مسلمین صورت گرفته و فقط ایشان هستند که میتوانند فرمان جهاد را صادر کنند. هیچ شخصی غیر از رهبر سیاسی مسلمین، حق ندارد با رأی و فکر خویش و خودسرانه به بهانه ی جهاد کردن با مشرکین بجنگد و آنان را بکشد. تفسیر المنیر للزحیلی ج 11 ص 82 ـ مجمع الانهر في شرح ملتقي الابهر ج 4 صفحات 278 الي 286