ممكن است انسان پس از ازدواج و با وجود مدت زمان قابل توجه اصلاً از زنش خوشش نيايد و بنا به هر دليل با او ازدواج نموده است به نظر شما راهكار چيست؟

*
از نظر عقلي ترديدي وجود ندارد كه گاهي روابط زن و شوهر به اندازه اي تباه و خراب ميشود و به حدي از يكديگر يا طرفي از ديگري متنفر ميشود كه امكان آشتي و مصالحه ميان آنها وجود ندارد و تنها راه چاره و رهايي آنها از بند يكديگر، طلاق و جدايي است و اين جدايي در جهت جلوگيري از نگراني، سر گرداني، فساد و تباهي هر چه بيشتر صورت ميگرد. لازم به ياد آوري است كه در ممالك غربي آمار طلاق در حد بالايي قرار دارد و گاهي بيش از 70 درصد ميرسد. اما در ممالك اسلامي در غالب اوقات از 10 درصد نيز تجاوز نميكند كه آن هم به خاطر به بن بست رسيدن طرفين و قبول واقعيت است.


با اين همه، حكمت و هدف از طلاق همچنان كه گفته شده، راه حل مشكلات سختي است كه توسط زن، شوهر و اطرافيان آنها قابل حل و فصل نبوده و بخاطر عدم توافق اخلاقي و نفرت بيش از حد يا عوامل خارجي غير قابل تحمل براي آنها، به خاطر جلوگيري از زيان و نگراني بيشتر، چاره اي به جز طلاق پيش او نبوده است. زيرا اين اصل در شرع مقدس اسلام وجود دارد كه «از ميان دو شر و بدي، آني كه زیانش كمتر است انتخاب ميشود». اما اسلام هر يك از زنان و مردان را ادامه روابط همسري و وفا داري به حقوق و مسؤليتهاي ناشي از آن كه قرآن آنرا «ميثاق استوار» مينامد، فرا ميخواند و آنها را به تحمل و بردباري در مقابل اخلاق و رفتار همسر، ترغيب ميكند.


خداوند متعال در اينباره ميفرمايد: با همسران خود به طور شايسته معاشرت نماييد و اگر از آنان (به دلايلي) بدتان آمد (شتاب نكنيد و زود تصميم به جدايي نگيريد) زيرا چه بسا ممكن است از چيزي بدتان بيايد، اما خير و منافع فراواني در آن قرار داده باشد. نساء 19. همچنين رسول گرامي در يك حديثي ميفرمايد: هيچ مؤمني نبايد با همسرش دشمني ورزد، زيرا ممكن است اخلاقي از او را نپسند، اما از اخلاق ديگر او راضي باشد. همچنين اسلام، زنان را به صبر و بردباري دعوت نموده و آنان را به تحمل مشكلات تا فرا رسيدن تغييري در خلق و خو و وضع زندگي مرد به شكيبايي فراخوانده است. در اينمورد حضرت رسول اكرم صلي الله عليه و سلم ميفرمايد: هر زني كه بدون دليل (و بي هيچ عذري) براي طلاق، شوهرش را تحت فشار قرار دهد، او را به بهشت راه نخواهند داد.


شريعت اسلام در راستاي حل نزاع ميان زن و شوهر، آنها را به استفاده از روشهاي مطلوب و دوستانه فراخوانده و بهترين و مناسبترين راه را موعظه و نصيحت و تنها گذاشتن در بستر، و چنانچه زن مقصر باشد، تنبه ساده بدني و در صورت بي نتيجه و به توافق آشتي نرسيدن آنها، پا در مياني دو نفر را يكي از خويشاوندان مرد و ديگري از خويشاوندان راه چاره دانسته است حكم اصلي طلاق، همچون نكاح، جواز است. اما در شرائط خاصي مانند قرار داشتن زن در عادت ماهانه، يا در ايام پاك شدن كه با يكديگر همبستر شده باشند و يا در شرايطي كه اگر زن طلاق داده شود، مرتكب فساد و فحشا گردد و يا عدم امكان ازدواج مجدد، در اينگونه موارد، طلاق دادن زن حرام و نامشروع ميباشد.


اما طلاق بدون دليل و بدون هيچگونه عذر شرعي، مكروه است. و گاهي هم مانند «ايلاء» و سپرده شدن چهار ماه از ايلاء و زمانيكه حكمين رأي شان بر جدايي ميان آنها باشد، طلاق دادن واجب است و زمانيكه زن بد زبان و بد رفتار باشد و به وظايف ديني خود مانند نماز، روزه، دوري از دروغ، تهمت، فتنه گري و ... عمل ننمايد، طلاق دادن او مستحب ميباشد. فقه خانواده/ 385

این پرسش و پاسخ پیدا شد در : erfanabad.org : https://www.erfanabad.org/fa/modules/smartfaq/faq.php?faqid=1241