علاّمه استاد ملا باقر بالک مریوان
علاّمه استاد ملا باقر بالک مریوان ـ استادِ نگارنده ـ که از چهره های بسیار برجسته و درخشان مکتب کلامی اشعری بود، نامش محمد باقر و شهرتش مدرّس فرزند شیخ حسن خان، در سال 1276 شمسی در قریه ی نزار به دنیا آمد و در حجره های مدارس علوم دینی استان کردستان، مراحل ابتدایی و متوسطه و تحصیلات عالیه را به پایان رسانیده و در سال 1298 در محضر دانشمند عصر «ملا محمد رشید بیگ» به دریافت «اجازه نامه» و حکم افتا و تدریس نایل گردید و به دعوت سادات چُور برای تدریس و افتا و امامت جمعه و جماعتها به قریه چور رفت و چهار سال در آنجا ایفای وظیفه می کرد و در سال 1302 به دعوت مالکان قریه بالک به آن قریه آمده و مدت چهل و هشت سال، یعنی تا آخر عمر در آنجا به تدریس و تألیف کتب علمی مشغول بوده است.
موفقیّت او در تدریس مراحل عالیه به آنجا رسیده است که نزدیک به سیصد طلبه ی فارغ التحصیل در محضر او به اخذ «اجازه نامه» و حکم افتا و تدریس نایل آمده اند و غالب رجال برجسته و شخصیّتهای علمی در ایران و عراق از تحصیلکردگان مدرسه ی آن استاد علاّمه بوده اند و موفقیت او نیز در تألیف کتب به آنجا رسیده است که بیش از پنجاه جلد کتاب و رساله را در علوم عقلی و نقلی و مطالب فقه شافعی به رشته ی تحریر درآورده است و دو جلد کتاب کلامی او که متن و شرحش هر دو به قلم آن استاد علامه نوشته شده است و متنش را «دُرر الجلالیه» به نام یکی از شاگردانش «جلال الدین» و شرحش را « الالطاف الالهیه» نامیده است چند سال قبل در ترکیه چاپ و در جوامع اشاعره در عراق و ایران منتشر گردید.
این اثر ایشان در علم کلام، کتابی است مفصل و مشتمل بر دیدگاههای خاص مؤلّف در مسائل علم کلام، استاد علاّمه در سال 1350 متوفی گردید و در دامنه ی تپه ی مشرف به مسجد و حجره ی تدریسش در بالک به خاک سپرده شد.
