خشنودی خداوند ودود از جشن مبارک مولود (قسمت دوم)
(دنباله ی قسمت اول)... معرفی بعضی از کتابهای مشهور که در این باره توسط علماء تالیف شده است
کتابهای نوشته شده درباره مولودی بسیار زیاد می باشند که به صورت شعر و نظم یا مختصر و یا مفصل و.... نگارش شده است و این مختصر، گنجایش آن را ندارد که به ذکر همه آنها بپردازیم. لذا در اینجا نام چند کتاب را که توسط حافظان حدیث و امامان دین به رشته تحریر درآمده است، یادآور می شویم: 1- امام بزرگوار، حافظ حدیث، عبدالرحمن بن علی مشهور به ابی الفرج ابن الجوزی متوفی به سال 597 ﻫ، کتابی به نام «العروس» نوشته است که چندین مرتبه در مصر چاپ شده است. 2- محدث بزرگ ابوالخطاب عمر بن علی بن محمد المعروف به ابن الکلبی متوفی به سال 633 ﻫ، کتاب ایشان به نام «التنویر فی مولد البشیر النذیر» بسیار مفید و ارزشمند است.
3- شیخ القراء و امام القراءات در عصر خود، حافظ حدیث أبوالخیر شمس الدین محمد بن عبدالله الجزری الشافعی متوفی به سال 660 ﻫ، صاحب کتاب «عرف التعریف بالمولد الشریف». 4- مورخ بزرگ و حافظ حدیث عماد الدین اسماعیل بن عمر بن کثیر، صاحب تفسیر مشهور و کتاب تاریخ البدایة و النهایة و دیگر کتاب ها از جمله کتاب (السنن) که مجموعه گرانبهایی از احادیث را گردآوری نموده است، کتابی نیز درباره مولودی تصنیف کرده است که اخیراً به تحقیق دکتر صلاح الدین المنجد چاپ شده است. 5- امام جلیل القدر و مرجع حافظان حدیث، حافظ عبدالرحیم بن الحسین بن عبدالرحمن المصری مشهور به حافظ العراقی متوفی به سال 808 ﻫ، صاحب کتاب «المورد الهنی فی المولد السنی». 6- امام محدث، حافظ محمد بن ابی بکر بن عبدالله القیسی الدمشقی الشافعی معروف به حافظ ابن ناصرالدین الدمشقی متوفی به سال 842 ﻫ. صاحب کتابهای زیر درباره مولودی می باشد: جامع الآثار فی مولد النبی المختار در سه جلد ـ اللفظ الرائق فی مولد خیر الخلائق که مختصر می باشد ـ مورد الصادی فی مولد الهادی 7- مورخ بزرگ و حافظ حدیث محمد بن عبدالرحمن القاهری معروف به حافظ السخاوی متوفی به سال 902 در مدینه منوره، در این زمینه کتاب «الفخر العلوی فی المولد النبوی» را تالیف نموده ست که در سال 1407 ﻫ در اردن چاپ شده است. 8- علامه فقیه السید علی زین العابدین السمهودی الحسنی متوفی به سال 911 ﻫ، کتاب مختصری در 30 صفحه به نام «الموارد الهنیة فی مولد خیر البریة» تالیف نموده است. 9- علامه جلال الدین عبدالرحمن السیوطی متوفی به سال 911 ﻫ که ایشان «حسن المقصد فی عمل المولد» را در این زمینه نوشته است. رجوع شود به کتاب الحاوی للفتاوی جلد اول صفحه 221. 10- حافظ وجیه الدین عبدالرحمن بن علی بن محمد الشیبانی الیمنی الزبیدی الشافعی معروف به ابن الدبیع متوفی به سال 944 ﻫ، این محدث بزرگوار کتاب صحیح بخاری را بیش از صد مرتبه روایت نمود و تدریس کرد، کتابی درباره مولودی نوشته است که در بیشتر مناطق مشهور و معروف است. 11- علامه عصر و فقیه زمان، مفتی شافعیان در مکه مکرمه ؛ شهاب الدین أحمد بن حجر الهیتمی متوفی به سال 974 ﻫ، که کتاب «تحفة المحتاج» را در فقه نگاشته است در مورد مولودی نیز کتاب «إتمام النعمة علی العالم بمولد سید ولد آدم» را تالیف کرده است و البته برای ایشان کتاب مختصر دیگری به نام «النعمة الکبری علی العالم بمولد سید ولد آدم» نیز می باشد. شیخ إبراهیم بن محمد الباجوری فقیه شافعی متوفی به سال 1277 ﻫ حاشیه ای بر کتاب ابن حجر نوشته است به نام «تحفة البشر علی مولد ابن حجر». 12- علامه فقیه شیخ محمد بن أحمد الشربینی الخطیب متوفی به سال 977 ﻫ که کتاب «مغنی المحتاج» رادر فقه شافعی نوشته است ؛ درباره مولودی نیز کتابی در 50 صفحه تحریر نموده ست. 13- محدث و فقیه شیخ نورالدین علی بن سلطان الهروی معروف به ملاعلی قاری متوفی به سال 1014 ﻫ، جامع علوم عقلی و نقلی که درباره ولادت حضرت رسول صلی الله علیه وسلم کتابی به نام «المورد الروی فی المولد النبوی» نوشته، که در سال 1400 ﻫ. در مصر چاپ شده است. 14- علامه محدث سید جعفر بن حسن بن عبدالکریم البرزنجی مفتی شافعیه در مدینه منوره، صاحب کتاب «عقد الجوهر فی مولد النبی الأزهر»که علامه فقیه شیخ أبوعبدالله محمد بن أحمد معروف به علیش متوفی به سال 1299 ﻫ. آنرا شرح داده است و به نام «القول المنجی علی مولد البرزنجی» در مصر بارها چاپ شده است. مورخ بزرگ و علامه فقیه سید زین العابدین بن محمد الهادی بن جعفر بن حسن البرزنجی، نوه ی ایشان آنرا در 198 بیت به صورت منظوم درآورده است. 15- علامه أبوالبرکات أحمد بن محمد بن العدوی مشهور به الدردیر متوفی به سال 1201 ﻫ، که کتابی مختصر درباره مولودی نوشته است و علامه شیخ إبراهیم بن محمد الباجوری متوفی به سال 1277ﻫ حاشیه ای مفید برآن افزوده است. 16- علامه شیخ عبدالهادی نجا الأبیاری المصری متوفی به سال 1305 ﻫ که کتابی مختصری در این زمینه به یادگار گذاشته است و نسخه خطی آن موجود می باشد. 17- عارف بزرگ و محدث جلیل، سید شریف محمد بن جعفر الکتانی الحسنی متوفی به سال 1345 ﻫ کتاب «الیمن و الإسعاد بمولد خیر العباد» را نوشته است که در سال 1345 در مراکش چاپ شده است. 18- علامه محقق شیخ یوسف بن إسماعیل النبهانی متوفی به سال 1350 ﻫ، کتابی منظوم به نام «جواهر النظم البدیع فی مولد الشفیع» دارد که بارها در بیروت چاپ شده است. و از کتابهای دیگری که در این مورد نوشته شده است کتاب «مواکب الربیع فی مولد الشفیع» تصنیف شهاب الدین احمد حلوانی فقیه شافعی و کتاب «مورد الصفا فی مولد المصطفی» تالیف شیخ ابن علان الکبری الصدیقی را می توان نام برد.
رسول کائنات احمد، شفیع خلق، ابوالقاسم * جمال جوهر آدم، کمال گوهر هاشم
مَدار عالَم خلقت، مُراد خلقت آدم * قوام مرکز سفلی، امام حضرت اعظم
فتوای امام ابن عابدین رحمه الله
امام علامه سید أحمد بن عبدالغنی بن عمر بن عابدین الدمشقی، فقیه حنفی در شرح خود بر کتاب ابن حجر هیتمی که «نثر الدرر علی مولد ابن حجر» نامگذاری شده است می گوید: بدانکه از جمله بدعتهای پسندیده، مراسم مولودی شریف در ماهی است که پیامبر صلی الله علیه وسلم در آن متولد شده است... امام أبوشامة (امام بزرگوار، حافظ الحدیث و علامه وقت شهاب الدین أبوالقاسم عبدالرحمن بن اسماعیل المَقدسی رحمه الّله متوفی به سال 665 ﻫ.ق. بنگرید طبقات الحفاظ للسیوطی صفحه 510 و طبقات الشافعیه للسبکی جلد 8 صفحه 165) استاد امام نووی، بسیار از ملک مظفرالدین پادشاه إربل، ثناگویی کرده است به خاطر آنچه که در شب ولادت حضرت رسول صلی الله علیه وسلم، از امور خیر انجام می داد. تعریف و پسندیدن این امام بزرگوار و جلیل القدر، این عمل زیبا در این شب مبارک را، خود بهترین دلیل است براینکه مجلس مولود یک بدعت حسنه است مخصوصاً که امام ابوشامه این مدح و ستایش رادر کتابش به نام «البواعث علی إنکار البدع و الحوادث» ذکر کرده است و این عمل مولود شریف آنگاه فضیلت دارد که از هر گونه مفسده و منکری دور باشد. و متن عبارت امام ابوشامه چنین است: «از بهترین اعمالی که در زمان ما پیدا شده است آنست که در هر سال همزمان با روز تولد حضرت رسول اکرم صلی الله علیه وسلم صدقات داده می شود و اعمال نیکو انجام می گیرد و إظهار سرور و شادی به همراه إحسان و نیکی به فقراء و تنگدستان صورت می پذیرد که همگی دلالت بر محبت و بزرگداشت حضرت پیامبر صلی الله علیه وسلم در دل انجام دهندگان و برپا کنندگان آن دارد و شکر و سپاس خداوندی است که بر ما منت نهاده و چنین رهبر و پیشوایی را آفریده است و آن را رحمت برای عالميان قرار داده است و در انجام مولودی، به خشم درآوردن کافران و منافقان نیز حاصل می شود. اﻫ.» از امام محقق أبوزرعة أحمد بن أبی الفضل عبدالرحیم بن الحسین متوفی به سال 826 ﻫ درباره عمل مولودی شریف، پرسیده شد که آیا مستحب است یا مکروه؟ در جواب فرمود: برپایی جشن و خوراک دادن به مردم در هر وقت و زمانی مستحب است، پس چه نیکو تر و پسندیده تر است که این عمل خیر به سبب ظهور نور نبوت در این ماه شریف انجام پذیرد و ما غیر از این چیز دیگری از سلف نمی دانیم و از اینکه این عمل تازه پدید آمده است، لازم نیست که مکروه باشد. چه بسا از بدعتها که مستحب بلکه واجب هستند. بنابراین مولودی شریف، بدعت حسنه است. علامه سید أحمد عابدین در ادامه می گوید: پس اجتماع نمودن برای شنیدن داستان تولد حضرت رسول الله علیه أفضل الصلاة و أکمل التحیات از بهترین کارهایی است که مایه ی قرب به پروردگار است زیرا که شامل انواع اعمال خیر و بخشش هاست و باعث صلوات فرستادن بسیار بر پیامبر صلی الله علیه وسلم می شود و همانا بزرگان دین و علمای شریعت تصریح نموده اند که برپايی مولودی شریف، سبب أمن و أمان در همان سال می شود و بشارتی زود هنگام است برای برآورده شدن حاجت و مراد برگزار کننده ی مولودی. همانگونه که ابن الجزری و ابن حجر هیتمی و قسطلانی آنرا عنوان کرده اند.
آفتاب کل مخلوق آنک از بهر جاه * یاد کرد ایزد به جان او به قرآن در قَسَم
همچولا شد سرنگون آنکو که اور را گفت لا * وز سعادت با نِعَم شد آنکه گفت او را نَعَم
گر نخواندی رحمهً للعالمین یزدان تو را * در همه عالم که دانستی صمد را از صَنَم؟.
علامه محدث ملا علی قاری و مولودی شریف نبوی
علامه بزرگوار ملا علی قاری در کتابش به نام «المورد الرویّ فی المولد النبویّ» مطالب ارزنده ای را در جهت تایید مولودی بیان می کند و در پایان آن چنین می گوید: در کلام خداوند آمده است که (لقد جاءکم رسول من أنفسکم عزیز علیه ماعنتّم حریص علیکم بالمؤمنین رئوف رحیم: ای مسلمانان ! آمده است به شما پیغامبری از قبیله شما، دشوار است بر وی رنج شما، حریص است بر هدایت شما، به مسلمانان بخشاینده مهربان است) (سوره توبه آیه 128) و در این آیه شریفه، اعلان نمودن و اطلاع دادن است از آمدن پیامبر صلی الله علیه وسلم که بزرگترین نعمتهاست و نیز اشاره دارد به زمان آمدن او به دنیا... بنابراین نیکو و مناسب است که در همه روزها و شب های ماه ربیع الاول به شکرگزاری و نیز سرور پرداخته شود، همانگونه که به ما خبر رسیده است که امام و پیشوای پرهیزگار أبواسحاق إبراهیم بن عبدالرحیم بن محمد بن جماعة آنگاه که وارد مدینه منوره علی ساکنها أفضل الصلاة و أکمل التحیة شد، در روز میلاد پیامبر صلی الله علیه وسلم غذا آماده کرد و به مردم داد و گفت: اگر توانایی داشتم در تمام روزهای این ماه شریف، این کار را انجام می دادم اﻫ.
لطف خدای جمله کمالات خلق را * یک چیز کرد وداد بدو نام مصطفی.
گفتار عارف بالله علامه سید اسماعیل بن مهدی الغربانی
علامه عارف سید اسماعیل بن مهدی الغربانی در کتاب «نفس الرحمن فیما لأحباب الله من عُلّو الشان» می گوید:.... اگر بدعت جمع آوری أحادیث پیامبر صلی الله علیه وسلم توسط خلیفه راشد ؛ عمر بن عبدالعزیز رضی الله عنه و به دستور او صورت نمی گرفت و اگر او این بدعت پسندیده را آغاز نمی کرد، الان از سنت های رسول أعظم صلی الله علیه وسلم چیزی به ما نرسیده بود. و همچنین است آنچه که امام ابوحنیفه رضی الله عنه از گردآوری باب های مختلف فقه از عبادات و معاملات تا پایان آنها، ابداع نمود، فجزاه الله عن المسلمین خیراً، و البته امامان دیگر نیز از او پیروی کردند و همچنین است بدعت اختراع علم أصول فقه توسط امام شافعی رضی الله عنه و گشودن باب استنباط برای علماء از مفهوم آیه و حدیث. قبل از پیدایش اصول فقه، از آیه و حدیث جز ظاهر آن را نمی دانستند و به همین علت است که علماء گفته اند: هیچ عالم صاحب قلمی نیست مگر اینکه امام شافعی رضی الله عنه بر گردن او حق و منّتی دارد. و همچنین است علم أصول حدیث که در زمان پیامبر صلی الله علیه وسلم نبود و حکم همه این بدعتها وجوب است (زادنا الله تعالی من هذه البدعة المبارکة: خداوند متعال از اینگونه بدعت های مبارک بیشتر به ما عطا کند). علی رغم خواست کسانی که بین بدعت حسنه و بدعت ناپسند فرقی قائل نیستند. در کتاب (حلیة الاولیاء) حافظ الحدیث أبونُعَیم اصفهانی رحمه الله از تابعی وهب بن منبه نقل می کند که گفت: «مردی در بنی إسرائیل صد سال از دستورات خداوند سرپیچی کرد، سپس مُرد، پس مردمان او را در جای آشغالها انداختند. پس از آن خداوند به حضرت موسی علیه الصلاة و السلام وحی کرد که آن مرد را از آنجا خارج کند و بر او نماز بخواند. حضرت موسی گفت: خداوندا ! بنی اسرائیل گواهی دادند که او صد سال تو را نافرمانی کرده است. سپس خداوند فرمود: او همانگونه است که بنی اسرائیل گفته اند، و لیکن هرگاه تورات را باز می کرد، به اسم (محمد) نگاه می کرد و آن را می بوسید و بر روی چشمانش می نهاد. من هم بدین خاطر او را پاداش دادم و گناهانش را بخشیدم و هفتاد حور را همسر او ساختم». پس چگونه است حال فردی از امت پیامبر صلی الله علیه وسلم که او را دوست میدارد و در محبت او فانی می شود و او را بزرگ می دارد و در روز میلادش یا دیگر ایام به خاطر او مالش را به فقراء و مساکین انفاق می کند و شبهای ماه ربیع الاوّل مشغول می شود به ذکر خداوند و صلوات بر پیامبر صلی الله علیه وسلم و خواندن سیره ی زندگی او از ابتدای ولادت تا روز فوت او و همچنین آن نشانه هایی که قبل از ولادتش آشکار شد و همه ی آن مواردی که خداوند او را یاری و تایید نمود و فضیلت ها و خصائص و اخلاق او را نقل کردن تا اینکه برای مؤمنان أُسوه ی حسنه باشد و یادآوری آن مواردی که خداوند به وسیله آنها او را بر همه عالمیان برتری داد و آن مواردی که این امت به سبب آنها به شرفی بزرگ دست یافت و بیان نمودن آن سرور و شادی هایی که به واسطه ی ولادت باسعادت او در همه کاینات به وجود آمد.زیرا که او رحمة للعالمین است (منظور از عالم ها در اینجا همه هستی به غیر از خداوند تعالی است). پس به تحقیق این شبهایی را که مسلمانان در ماه ربیع الاول احیاء می کنند از بزرگترین مجالس ذکری است که ملائکه به دور آن ها حلقه می زنند تا آسمان دنیا. پس مبارک باشد برای آنکس که در چنین مجالسی حاضر شود و دور باشد از آن کس که از آنها روی گرداند و شرکت نکند. همانا خداوند تبارک و تعالی در قرآن کریم برای ما داستان تولد حضرت موسی و حضرت عیسی و حضرت یحیی بن زکریا و نیز حضرت مریم صدیقه علیهم السلام را حکایت می کند و آنچه از آیات و نشانه ها که به هنگام تولد آنها، اتفاق افتاده و نیز تمامی سیره و روش زندگی آنها را در مدت عمرشان و فضیلت های آنها را ذکر می کند. در نتیجه این سنت الهی است، بدعت نیست. در حالی که پیامبر ما صلی الله علیه وسلم از همه انبیاء افضل است و همه نشانه ها و علامات و خصوصیات و روش زندگی او، فضیلت بیشتر و برتری دارد و خداوند به او نعمتهایی را داده و در حق او نیکی و احسانی کرده است که برای هیچ احدی از پیامبران در دنیا و آخرت چنین نکرده است و آن فضل و عنایتی که به امت او نموده به هیچ امتی از امت های گذشته ننموده است دراین باره در قرآن کریم به ما خبر می دهد (کنتم خیر أمة أخرجت للناس: هستید شما بهترین امتی که بیرون آورده شد برای مردمان) (سوره آل عمران آیه 110) بنابراین ما که در مراسم مولودی قصه ی تولد پیامبر صلی الله علیه وسلم و سیرت او را می خوانیم، در واقع اقتداء نمودن و پیروی کردن از سنت الهی در قرآن کریم است و بدعت نیست.
فتوای شیخ محمد الخزرجی ؛ وزير سابق أوقاف و امور اسلامی در دولت امارات متحده عربی و مفتی امارات
علامه فقیه شیخ محمد الخزرجی در گوشه ای از فتوای خود چنین می گوید: علماء اجماع نموده اند بر جواز خواندن مولودی شریف پیامبر صلی الله علیه وسلم در ماه ربیع الاول برای یادآوری و احیای خاطره آن و همچنین خواندن سیرت زندگی او و غذا دادن به فقراء و مساکین و اکرام نمودن اهل علم و سایر مسلمین و تکرار کردن صلوات و سلام برآن حضرت صلی الله علیه وسلم همراه با شوق و ادب و تصور نمودن مقام أعلی و مرتبت والای آن حضرت در نزد خدای تعالی. در نتیجه گردهمایی برای برپایی مولودی مستحب است زیرا که در آن اظهار شادی و سرور است به مناسبت میلاد بزرگترین منجی بشریت و پیامبر رحمت حضرت محمد صلی الله علیه و سلم و نیز صلوات و سلام فرستادن بر او و غذا دادن به مردمان و... و دیگر اعمال نیکو و پسندیده مانند: ذکر حیات مبارک و اخلاق حسنه ی او و یاد آوری دوره های مختلف زندگی او از کودکی تا وفات. مراسم مولودی سبب ازدیاد محبت به پیامبر می شود و این ازدیاد محبت، به ایمان افراد می افزاید و در نتیجه موجب انجام اعمال خیر و پسندیده می گردد.
در دل مسلم مقام مصطفی است * آبروی ما زنام مصطفی است
خاک یثرب از دو عالم خوشتر است * ای خنک شهری که آنجا دلبر است
من چه گویم از تو لایش که چیست * خشک چوبی از فراق او گریست.
امام سید محمد عبد الهادی العُجَیل و جشن مولودی
علامه محقق و داعی إلی الله، امام سید محمد عبد الهادی العجیل می فرماید:... علمای اسلام یعنی کسانی که اسلام را و احکام آنرا شناخته اند، ممکن نیست که مسلمانانی را که در مراسم یاد بود میلاد خاتم پیامبران و بهترین بندگان در زمین و آسمان جمع شده اند و بر پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم صلوات و سلام می فرستند، از این عمل بازدارند و این کار آنها را إنکار کنند. این مسلمانان کسانی هستند که معنی و مفهوم قول خداوند تبارک و تعالی را می دانند و می فهمند (إنَ اللهَ وَ مَلئکَتَهُ یُصَلُونَ عَلَی النَبیٍ یاَ یُهاَ الَذینَ ءامَنوا صَلُوا عَلَیهِ وَ سَلَموُا تسلیماً). (سوره احزاب آیه 56). علمای اسلام یعنی کسانی که خداوند و شریعت او را شناخته اند امکان ندارد که قدمها و قلمها و فهمشان تا این درجه از جهالت و لجاجت و سستی، لغزش و اشتباه کند. زیرا که عالم به شریعت خدای تعالی، در هر قولی که از خداوند و درباره شریعت او می گوید با تأنی و تأمل پیش می رود و عجله نمی کند و به شدت می ترسد از اینکه در آتش جهنم بیفتد. خداوند جل جلاله می فرماید: «وَ لا تَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلسِنَتُکُمُ الکَذِبَ هذَا حَلَالٌ وَ هذَا حَرامٌ لِتَفتَرُوا عَلَی اللهِ الکَذِبَ إٍنَ الذینَ یَفتَروُنَ علَی اللهِ الکَذِبَ لا یُفلِحُونَ: و نگویید چیزی را که بیان می کند (حکم او را) زبان شما به دروغ، آن حلال است و این حرام است تا افترا کنید بر خدا دروغ را، هر آیینه آنان که افترا می کنند بر خدا دروغ را، رستگار نمی شوند»(سوره نحل آیه 116). من از طالبان دین، آن کسانی که در علوم اسلامی تبحر و دانش و اطلاعی ندارند، درخواست می کنم که بابت جانشان و دینشان و امتشان از خداوند بترسند و فتوا دادن را رها کنند تا آنانکه اهل فتوا و مرد این کار هستند آن را انجام دهند و از آنان می خواهم که دینمان را و عقایدمان را با جهالت خود خراب نکنند و این بلایی است که ما به آن مبتلا شده ایم و می ترسم که قول خداوند تبارک و تعالی در سوره کهف آیه 103 و 104 بر آنان صدق کند: «قُل هَل نُنَبئُکُم بالاخْسَرینَ أَعمَالا * الَذینَ ضَلَّ سَعیهُمْ فِی الحَیوةِ الدُنیا وَ هُم یَحسَبُونَ أنَهم یُحسِنونَ صُنعاً»: بگو آیا خبر دهیم شما را به آنان که زیانکارترین مردمند از روی عمل؟ این جماعت، آنانند که گم شد سعی ایشان در زندگانی دنیا و ایشان گمان می کنند که نیکوکاری می کنند در عمل بعضی از این جاهلان. آنطور که به من خبر رسیده است می گویند: این مراسم مولودی و اجتماعاتی که مسلمانان در آن گرد هم می آیند و ذکر خدا می کنند و بر رسول الله صلی الله علیه و سلم صلوات می فرستند، از آن دسته بدعت هایی است که پیامبر صلی الله علیه و سلم در این حدیث شریف از آن نهی فرموده است: «مَن أحدَث فی أمرنا هذا مالیس منه فهورد: هر کس کاری و عملی انجام دهد که مطابق امر ما نیست و دین ما آن را تایید نکند مردود است». از خداوند طلب مغفرت می کنم برای خودم و گناهکاران و جاهلان، آیا کسی که خداوند را ذکر می کند و بر رسول الله صَلّی الله علیه وسلّم، در روز میلادش صلوات می فرستد، در دین اسلام چیز تازه ای آورده است که جزء آن نیست؟! ای جماعت ! خجالت بکشید، برای شما عیب است ! این افرادی که خداوند را ذکر می کنند و بر رسول الله صلّی الله علیه وسلّم صلوات می فرستند، در اسلام چیز تازه ای به وجود نیاورده اند که جزء آن نباشد، بلکه اینان اجابت نموده اند قول خدای تعالی را که فرموده است: (فَاذکُرُونی أَذکُرکُم: پس یاد کنید مرا تا یاد کنم شما را)(سوره بقره آیه 152) و نیز این فرمایش الهی که (إِنَّ اللهَ وَ مَلئکتَهُ یُصَلُّونَ عَلَی النَبِیِّ یأیُهَا الّذینَ أمَنُوا صَلّوا عَلَیهِ وَسَلّموا تَسلیماً: هر آیینه خدا و فرشتگان او درود می فرستند بر پیغامبر. ای مسلمانان ! درود فرستید بر وی و چنانچه بايد سلام بگوييد)(سوره احزاب آیه 56) من شخصا اگر این کلام را از مدعیان علم و کسانی که لباس اهل علم را به تن کرده ام، بشنوم آنها را در ردیف چهارپایان به حساب می آورم... در این زمان، تخریب اسلام به نام اسلام صورت می گیرد. به خدا پناه می برم از زمانی که جاهلان در صدر می نشینند و عالمان گوشه گیری و انزواء اختیار می کنند. و در پایان گفتارم به کسانی که اسلام را با نام اسلام نابود می کنند و با مراسم و اجتماعاتی که براساس محبت خدا و رسولش و تلاوت کتابش و صلوات و سلام بر خاتم پیامبرانش صلّی الله علیه وسلم تشکیل می شود ؛ به مبارزه می پردازند می گویم که: هر گاه اراده کردید که امر به معروف و نهی از منکر انجام دهید، بروید به لانه های شراب و خانه های تبهکاری و فلاکتگاه ها و مجالس پر از فساد، و در آن مکانها امر به معروف و نهی از منکر انجام دهید و با آن فسادی که همه جا را فراگرفته است، مبارزه کنید و بندگان مسلمان خدا را رها کنید تا پروردگارشان را ذکر کنند و مراسم مولودی برگزار کنند و بر حبیب خود و شفیع خود و ناجی خود صلوات بفرستند آن کسی که رحمت برای جهانیان است و امام ذاکرین و عابدین است و کسی که خداوند او را فرستاد تا نوری باشد برای همه مخلوقات.
خدایا درود شه انبیاء * بوجهی که شاید نه مقدور ماست
تو از لطف خود جانب وی فرست * درود و سلامی که وی را سزاست
شیخ سلیم علوان در القول المحکم می گوید:..... همانا پیامبر اسلام صلّی الله علیه وسلّم، به مجتهدین امتش اجازه داده است که در دین او، آنچه که نیکو وپسندیده است و هیچ منافاتی با قواعد آن ندارد، ایجاد کنند. همانگونه که عبدالله بن مسعود رضی الله عنه گفت: «و ما رآه المسلمون حسناً، فهو عندالله حسن» و از جمله ی آنها افزودن اذان دوم در روز جمعه است که توسط حضرت عثمان رضی الله تعالی عنه صورت گرفت» صحیح بخاری، کتاب الجمعة «تقسیم بدعت به حسنه و غیر حسنه، از حدیث بخاری و مسلم استنباط می شود» رسول الله صلی علیه وسلم فرمود: من أحدث فی أمرنا هذا ما لیس منه، فهو ردّ «بسیار واضح است که رسول الله با فرمودن (ما لیس منه) به ما می فهماند که عمل نو پیدا در دین، آنگاه مردود است که خلاف شریعت باشد و هرگاه موافق با قواعد شرعی باشد، مردود نیست. امام نووی رحمه الله در شرح مسلم جلد 3 صفحه 423 در شرح حدیث شریف «و کل بدعة ضلالة» می گوید: منظور در اینجا، عامی است که مخصوص شده است و مراد از آن بیشتر بدعت ها می باشد. سپس می گوید: و مانعی ندارد از اینکه این حدیث عام، تخصیص یافته باشد. اگرچه با کلمه (کلّ) تاکید شده باشد، بازهم مخصوص شده است؛ مانند فرموده خداوند در سوره احقاف آیه ي 25 (تدَمِّرُ کُلَّ شی ءٍ: برهم زند (نابود می کند) همه چیز را)اﻫ. پس آیا بادها ؛ از بين بردند و نابود كردند آسمان ها و زمين را؟ (رجوع كنيد به شرح الجلال شمس الدين المحلي علي جمع الجوامع تاج الدين السبكي جلد دوم صفحه ي 24) پس چه می گویند این افراد سردرگم و وسوسه گر در مورد عملکرد حضرت عبدالله بن عمر رضی الله عنهما که در تشهّد «وحده لا شریک له» را اضافه نمود و گفت: من آنرا اضافه نمودم. (به روایت امام ابوداود). اگر این افرادی که کارشان ایجاد تفرقه و تشویش است بگویند: که هر عملی که پیامبر صلّی الّله علیه وسلم آنرا انجام نداده، بدعت سیّئه و گمراهی است، در جواب به آنها گفته می شود: آن تعداد از صحابه که پیامبر صلّی اللّه علیه وسلّم وحی را به آنها املاء می کرد و آنها می نوشتند، باء و تاء و مانند آن دو را بدون نقطه می نوشتند و حضرت عثمان رضی اللّه عنه نیز آنگاه که مصحف های پنجگانه یا ششگانه را نوشت، هیچکدام از آنها نقطه دار نبودند و اولین کسی که مصحف ها را نقطه گذاری نمود، مردی از تابعین و اهل علم و فضل و تقوی بود به نام (یحیی بن یعمر)(به نقل از کتاب (المصاحف) تالیف: ابن أبی داود سجستانی صفحه 141) پس از انجام این عمل توسط او، هیچیک از علماء، او را انکار نکردند و نهی ننمودند با اینکه پیامبر صلّی اللّه علیه وسلّم به نقطه گذاری مصحف ها، امر نکرده بود. آیا باید گفته شود که این عمل یک بدعت سیّئه و زشت و گمراهی است زیرا که پیامبر آن را انجام نداده است و به آن امرنکرده است؟! اگر اینطور است که شما می گوئید پس این مصحف های نقطه گذاری شده را ترک کنید و آنرا به صورت بی نقطه درآورید همانطوری که در زمان حضرت عثمان رضی اللّه عنه بود! عمل مولودی شریف نیز یکی از بدعتهای مستحب است که شامل چیزی که مخالف کتاب و سنت باشد، نیست در آن فقط إظهار شادی به تولد سیّد العالمین صلّی اللّه علیه وسلم به طریق مشروع آن است....
انَّ بیتا انت ساکنه * غیر محتاج الی السراج
وجهک المامول حجتنا * یوم یاتی النّاس بالحجج
علّامه بدرالدّین أبومحمّد محمود بن احمد عینی در کتاب (عمدة القاری فی شرح صحیح البخاری) می گوید: بدعت در لغت هر چیزی است که بر غیر مثال و نمونه قبلی ایجاد شود و شرعاً: یعنی ایجاد و احداث عملی که در عهد رسول الله صلی الله علیه وسلم أصلی نداشته است و انجام نشده است و آن دو قسم است: بدعت حسنه و بدعت ضلالت و گمراهی. بدعت حسنه عبارت است از آنچه که مسلمانان آنرا نیکو و پسندیده بدانند و با کتاب و سنت و إجماع مخالفتی نداشته باشد... زنده نگه داشتن روز تولد پیامبر صلّی الله علیه وسلّم بدعت حسنه است و بسیاری از ابواب خیر و نیکی که در اسلام دارای اصل و ریشه هستند، آنرا شامل می شوند در حدیث صحیح به روایت امام مسلم رحمه الله آمده است: «لا یقعد قوم یذکرونا الله تعالی إلّا حفتهم الملائکة و غشیتهم الرحمة و نزلت علیهم السکینة و ذکرهم الله فیمن عنده: هر گاه که گروهی دورهم می نشینند و ذکر خدای تعالی را می گویند، ملائکه آن گروه را احاطه می کنند و رحمت الهی آنها را می پوشاند و آرامش و سکینه بر آنها نازل می شود و خداوند آنها را در نزد ملائکه یاد می کند». و نیز فرمود آن حضرت صلّی الله علیه وسلّم: «أتانی جبریل فأخبرنی أن الله تعالی یباهی بکم الملائکة: جبرئیل نزد من آمد و به من خبر داد که خدای تعالی در نزد ملائکه به شما مباهات می کند». (به روایت امام مسلم و امام أحمد بن حنبل) ابن حجر می گوید: در این حدیث دلیلی واضح و آشکار است در فضیلت جمع شدن برای کارهای خیر و دورهم نشستن برای آن، و کسانی که برای کار خیری گرد هم آیند، آنان نیز از جمله کسانی هستند که خداوند پیش ملائکه به آنها مباهات می کند و بدعت مولودی نیز اگر چه انجام آن توسط سلف صالح نقل نشده است لکن به انجام آن تشویق شده و مستحب است زیرا که قواعد استحباب و أدله ی عمومی آن با انجام مراسم مولودی، موافقت و مناسبت دارد. هیچ شکی نیست که وسایل و ابزارهای تربیتی جدید در مدارس و مؤسسات غیر دینی در کشورهای اسلامی جنبه روحی و روانی را در پیوند دادن دلهای کودکان و دختران و پسران مسلمان به سیره رسول خدا صلی الله علیه و سلم، نادیده انگاشته و از آن غفلت ورزیده اند و لزوم محبت به آن حضرت علیه الصلاة و السلام فراموش شده است، محبتی که بر پایه علاقه و اشتیاقی شدید به شناخت حق رسول اکرم صلی الله علیه و سلم بر مسلمین، استوار است و بدین جهت در این مرحله از زندگی کودکان و نوجوانان که مرحله متمرکز شدن عواطف و احساسات آنها و زمان ریشه دواندن آن است، وقتی که صحبت از رسول خدا صلی الله علیه و سلم می شود گویی آنها از شخصیتی تاریخی حرف می زنند، به آهستگی نام آن شخصیت را می آورند و زیر لب بر او صلوات می فرستند، بدون داشتن پیوند و ارتباط عاطفی صحیح. از اینرو بسیاری از اهل علم، تقویت این عاطفه را در چنین حالتی به وسیله مجلس مولودی، مناسب می دانند عملی که دارای وجاهت و احترام دینی می باشد، با این کار کودکان و نوجوانان و جوانان مسلمان، بخشی از آن مواردی را که مؤسسات تربیتی نتوانستند انجام دهند به دست می آورند و جبران مافات می کنند و این موارد عبارتند از: بیان نمودن رحمت و نور و هدایت و نعمت رستگاری و نجات در آخرت که همه اینها را خداوند عز و جل با فرستادن خاتم پیامبران به امت محمدی ارزانی داشته است.
اری کلّ مدح فی النبیّ مقصّرا * وان بالغ المثنی علیه واکثرا
اذ الله اثنی بالّذی هو اهله * علیه فما مقدار ما تمدح الوری
چرا ما برای یاد بود روز تولد پیامبر جشن می گیریم؟
شیخ عبد الفتاح علی شهاب، سرپرست کل خطبه و وعظ در جمهوری عربی مصر (سابقاً) و امام مسجد بیمارستان راشد در دبی در امارات متحده عربی در کتابش «إتحاف الأنام» می گوید: ما مسلمانان به یاد بود میلاد حبیبمان محمد صلی الله علیه و سلم جشن می گیریم تا پیروی از سلف صالح خود کرده باشیم و به این امید که یک صدم از حق رسول الله صلی الله علیه و سلم را که بر گردن ماست، اداء نموده باشیم و همانگونه است جمع شدن ما در شب قدر تا سبب بیداری مان شود و نیز دعوتی است برای عمل و تمسک به قرآن کریم که در این شب نازل شده است و به سبب هجرت آن حضرت صلی الله علیه و سلم جشن می گیریم تا یاد آوری باشد به اطاعت کردن بی چون و چرا و جانبازی و از خود گذشتگی ممتازی که اسلام بر اساس این دو اصل بپا خاست و جشن می گیریم برای یادآوری غزوات و پیروزی های او بر ظلم و ستم و دشمنی و تجاوز، که قرآن کریم آنها را ثبت کرده و دائماً مؤمنان را دعوت می کند که آنها را به یاد آورند و بهترین هنگام برای یادآوری آنها روز وقوع آنهاست. آیا همه این روزها از ایّام الله نیستند که خداوند نظر مؤمنان را به سوی آنها جلب می کند و آنها را به پند گرفتن از این روزها فرا می خواند تا آنچه که خداوند در آنها نهاده است از عطاء و بخشش یا بلا و آزمایش درسهایی باشد برای مؤمنان تا دائماً آینده شان را نورانی و روشن سازد و دنیای خود را نیز به کمک نور آن وقائع تنظیم کنند و تناسب بخشند (وَلَقَد أَرسَلنا موُسی بِایتِنا أَن أَخرِج قَومکَ مِنَ الظلمتِ إِلی النُورِ وَ ذَکرِهُم بأیّام اللهِ إِنِّ فی ذلکَ لَأَیتٍ لِکُل ِ صَبارٍ شَکُورٍ: و هر آینه فرستادیم موسی را با نشانه های خود گفتیم که بیرون آر قوم خود را از تاریکی ها به سوی روشنی و پند ده ایشان را به روزهای خدا هر آیینه در این نشانه هاست هر شکیبای شکر گزار را) (سوره ابراهیم آیه 5). و بهترین روزها برای امت محمدی بلکه برای همه بشریت روز میلاد حضرت رسول صلی الله علیه وسلم است که در آن روز پروردگارشان را سپاس می گویند به خاطر نعمت ولادت پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم... به تحقیق خداوند چند روزی (به روايت ابن كثير و مسعودي و سهيلي، پنجاه روز قبل از ولادت حضرت صلّي عليه و سلم، خداوند ابرهه و لشكرش را نابود ساخت و به روايت ابن اسعد و ابن عساكر و حافظ دمياطي پنجاه و پنج روز قبل از ولادت ايشان.) قبل از ولادت او؛ زادگاه او را از شر ابرهه (در سوره ي فيل چگونگي نابود كردن ابرهه و لشكريانش آمده است.) و لشکرش حفظ نمود و همین قدر برای بلندی شأن و منزلت او بس است و همین یک واقعه برای ما کافی است که روز میلادش را به شادی بپردازیم.
اشاره ای در قرآن
در قرآن کریم به گرامی داشت روز میلاد اشاره شده است، خداوند در شأن حضرت یحیی بن زکریا علیهما السلام می فرماید: (وَ سَلمٌ عَلَیهِ یَومَ وُلِدَ و يوم يموتُ و یَومَ یُبعَثُ حَیاً: و سلام باد بر وی روزی که متولد شد و روزی که بمیرد و روزی که برانگیخته شود زنده گشته) آیه 15 سوره مریم. و همچنین است که خداوند از زبان حضرت عیسی علیه السلام می فرماید: (وَالسَلمُ عَلَیَّ یَومَ وُلِدتُ وَ یَومَ أَموتُ وَ یَومَ أُبعَثُ حَیّاً: و سلام بر من است روزی که متولد شدم و روزی که بمیرم و روزی که برانگیخته شوم زنده شده) سوره مریم آیه 33. بلکه خداوند داستان تولد حضرت موسی و حضرت عیسی علیهما السلام را در قرآن آورده است در سوره های آل عمران و شعراء و قصص و مریم. بنابراین در قرآن به روزهای تولد پیامبران اشاره شده و به بزرگی و احترام یاد شده است تا پیروان پیامبران، آن روزها را به یاد بیاورند و خداوند متعال را در آن روزها شکر گویند و یاد آور شوند آن پیمانی را که خداوند از آنها گرفت که به رسالت پیامبر خاتم ایمان بیاورند، آیه 81 سوره آل عمران بر این عهد و پیمان گواهی می دهد: (و آنگاه که پیمان گرفت خدای تعالی از پیامبران که چون كتاب و حكمت به شما دادم، باز بیاید به شما پیغامبری (باور کننده آنچه با شما ست، البته ایمان آرید به او و البته یاری دهید او را، فرمود خدا: آیا اقرار کردید و گرفتید بر این کار، عهد مرا؟ گفتند: اقرار کردیم ؛ فرمود: پس گواه باشید و من با شما از گواهانم).(منظور حضرت محمد مصطفي صلّي الله عليه و سلم مي باشد.) ولی عارف به طریقت و حقیقت، فقیه بزرگوار أبو عبد الله بن عباد رحمه الله چنین گفته است: برگزاری جشن مولودی در صدر اسلام نبوده است. زیرا در آن دوره ایمان در قلبها رسوخ کرده و استوار و محکم بود. قوانین شرعی شامل تعظیم و بزرگداشت روز میلاد و تسلیم همه جانبه در مقابل آن می باشند و این دو مطلب هیچ تعارضی با هم ندارند ؛ زیرا که در این زمان از ایمان جز اسم آن و از قوانین شرعی جز آثار و نشانه هایی از آنها چیزی باقی نمانده است و امروزه در دستان مردم چیزی از دین باقی نمانده است مگر اینکه هر گاه نام مبارک پیامبر صلی الله علیه و سلم را می شنوند دلهاشان به یاد او می لرزد و زبانشان به صلوات فرستادن بر او روان می گردد و امید است که با بر پا نمودن و شرکت در مراسم یاد بود میلاد پیامبرشان به خود آیند و به حالت ایمانی مطلوب نزدیک گردند زیرا اکثر مردم عوام تأثیر نمی پذیرند مگر به وسیله امور مادی مانند کارهای قابل رؤیت (دیدنی ها) و محسوسات و پوشیدنی ها. با توجه به این توضیحات شما می بینید که مردم با چه شور و اشتیاقی در روز میلاد پیامبر در این مراسم شرکت می کنند تا گوش هایشان را با ذکر حبیبشان بنوازند و پیوسته با شوق و ذوق و شادی و سرور آنرا انجام می دهند. این چنین عملی در نزد پروردگارشان ضایع نمی شود نه در حال و نه در آینده مخصوصاً زمانی که با صدقات و کارهای خیر و نیک همراه باشد. ا ﻫ.
فرمانده ملک انبیا کیست تویی * مصداق تعز من تشا کیست تویی
روشن نظر لقد رای کیست تویی * هم دامن خلوت دنا کیست تویی
توضیح و تأکید
بر پا کنندگان مجلس مولودی شریف هر کدام به قدر وسع و طاقت خود جشن می گیرند و در حدود شریعت خداوند، که اساس این شریعت فرمایش خداوند است جل جلاله: (بگو: چه کسی حرام کرد زینت خدا را که برای بندگانش پدید آورده و چه کسی حرام کرده است روزیهای پاکیزه را؟ بگو: آن پاکیزه ها (از ملابس و ماکل) برای مؤمنان است در زندگی دنیا، خالص شده برای ایشان روز قیامت) سوره اعراف آیه 32. و نیز این قول او تعالی(لَیسَ علَی الَذینَ ءَامَنوا وَ عَمَلوا الصّلِحت جُناحٌ فیما طَعِمُوا إِذا مَا اتَقوا... الایة) سوره مائده آیه 93. قابل ذکر است که شب میلاد پیامبر صلی الله علیه و سلم در رأس ایامی است که خداوند از آن با نام ایّام الله در قرآن یاد کرده است: (وَ ذَکر هم بايّ ام اللّه ِ) سوره ابراهیم آیه 5. و نیز از آن اوقاتی است که رسول الله صلی الله علیه و سلم درباره آن فرمود: (إن لربکم فی أیام دَهرکم نفحات الا فَتَعَرَّ ضُوا لها: در طول زندگی شما، نسیمهایی از رحمت پروردگارتان می وزد. هان! خود را در معرض آن قرار دهید).
گفت پیغمبر که: نفحت هایِ حق * اندین ایّام می آرد سَبَق
گوش وهُش دارید این اوقات را * در رُبایید این چنین نفحات را
نفحه آمد مر شما را دید ورفت * هر که را می خواست جان بخشید ورفت
نفحه دیگر رسید، آگاه باش * تا از این هم وانمانی، خواجه باش. (مثنوی معنوی دفتر ابیات 1951 تا 1954)
فتوای شیخ عیسی بن عبدالله بن مانع الحمیری، مدیر کل سابق اداره اوقاف و امور اسلامی در دُبی
هیچ عاقل و محبّ صادقی شک نمی کند که جشن گرفتن به مناسبت میلاد مبارک پیامبر در واقع بزرگداشت پیامبر صلّی اللّه علیه وسلم است و بزرگداشت او نیز امری است که مشروعیت آن قطعی است زیرا که آن، اصل همه اصلها و شرط اولیه آنها است. قرآن کریم وصفی بلیغ و زیبا از پیامبر صلّی الله علیه وسلم نموده است و به صورت اجمالی و تفصیلی او را ثنا گفته است. مدح قرآن درباره قلب پاک پیامبر: (نَزَّلَهُ عَلی قَلبِک) (سوره بقره آیه 97) و (لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤادَک) (سوره فرقان آیه32) و همچنین (مَا کَذب الفُؤادُ مَا رَأی) (سوره نجم آیه 11)، مدح قرآن درباره خلق و خوی پیامبر: (وَ إنّک لَعَلی خُلقٍ عَظیمٍ) (سوره قلم آیه 4)، و درباره ی چهره ی مبارك آن حضرت صلی الله عليه و سلم: (قدْ نری تقلُبَ وجْهِكَ) سوره ی بقره آيه ی 144. درباره چشم مبارک آن حضرت صلّی الله علیه وسلم (مَا زاغَ البَصرُ وَ مَا طَغَی) (سوره نجم آیه 17) و درباره سینه ی مبارک ایشان (فَلا یَکُن فی صَدرِکَ حَرَجُ) (سوره اعراف آیه 2) و درباره عمر شریف ایشان (لَعَمرُکَ إنّهم لَفی سَکرَتِهم یَعمَهُون) (سوره حجر آیه 72) درباره دو چشم مبارک آن حضرت صلی الله علیه وسلم (وَ لا تَمُدنَّ عَینیکَ إِلی ما مَتَّعنا به أزواجاً زهرَة الحَیَوة الدُنیا) (سوره طه آیه 131) و ذکر نام مبارک آن حضرت، که چهار بار در قرآن به نام (محمّد) آمده است (در سوره محمّد آیه 2 و سوره أحزاب آیه 40 و سوره آل عمران آیه 144 و سوره فتح آیه 29.) و درباره شهر آن حضرت صلی الله علیه و سلم (لا أُقسمُ بِهذا البَلَدِ وَ أَنتَ حِلٌ بِهذا البلدِ) سوره بلد آیه 1و2. و درباره زنان آن حضرت صلی الله علیه وسلم (یا نِساءَ النَبیِ لَستُنَّ کَاحدٍ مُنَ النساءِ) سوره احزاب آیه 32. و همچنین (النبیُّ أَولی بالمؤمنینَ مِن أَنفسهِم و أَزواجهُ أُمّهتُهُم) سوره احزاب آیه 6. و درباره سخن گفتن آن حضرت صلی الله علیه و سلم: (وَ ما ینطِقُ عَنِ الهَوَی إِن هُوَ إِلا وَحیٌ یُوحی) سوره نجم آیه 3و4 و درباره صدای آن حضرت صلی الله علیه و سلم (لا تَرفَعُوا أَصَواتَکم فوقَ صَوتِ النبیِ وَ لاتجهروا لَهُ بالقولِ) سوره حجرات آیه 2. و درباره محافظت نمودن از آن حضرت صلی الله علیه و سلم و عصمت ایشان (وَ اللهُ یَعصِمُکَ مِنَ الناس) سوره مائده آیه 67. و درباره فرمانبرداری و اطاعت از آن حضرت صلی الله علیه و سلم(مَن یطع الرَسولَ فَقد أَطاعَ اللهَ) سوره نساء آیه 80. و بلند گردانیدن نام و آوازه آن حضرت صلی الله علیه و سلم (وَ رَفَعنا لَکَ ذِکرکَ) سوره انشراح آیه 4. امام فخرالدین رازی در تفسیر این آیه شریفه می فرماید: بدان که بلند گردانیدن نام آن حضرت صلی الله علیه و سلم عمومیت دارد در هر آنچه که درباره نبوت و پیامبری او ذکر کرده اند و شهرت او در آسمانها و زمین و اینکه اسم مبارکش بر عرش خداوند نوشته شده است و اینکه همراه نام خداوند جل جلاله در شهادتین و تشهد نام آن حضرت آورده می شود و خداوند متعال او را در کتابهای پیشین یاد کرده است و نام و آوازه او در همه آفاق منتشر شده است و به وسیله او نبوت به پایان رسیده است و در خطبه ها و اذان ها ذکر کرده می شود و در آغاز و پایان کتابها و نامه ها نام مبارک او آورده می شود و خداوند سبحانه و تعالی در قرآن کریم نام او را همراه با نام خود آورده است: (وَاللهُ وَرَسُولُهُ أَحَقُ أَن یُرضُوهُ) سوره توبه آیه 62. و همچنین (وَ مَن یُطِعِ اللهَ وَ رَسُولَهُ) سوره فتح آیه 17. و(أَطیعوا اللهَ وَأَطیعوا الرسول) سوره نساء آیه 59. و خداوند او را به نام (یا أیها النبی) و (یا أیها الرَسول) خطاب می کند و این در حالی است که دیگر انبیاء را با نام (یا موسی) (یا عیسی) مخاطب قرار می دهد و نیز خداوند جل جلاله او را در قلبها جای داده است به طوری که ذکر نام او در نزد همگان خوشایند و دلپذیر است و این در واقع معنای این فرموده خداست: (سَیَجعَلُ لَهُمُ الرحمنُ وُدًا: زود باشد که پدید کند برای ایشان خدای تعالی دوستی (در دلهای خلق« سوره مریم آیه 96. گویی که خداوند متعال می گوید: همه عالم را از پیروان تو پر می سازم که همگی ترا ثنا بگویند و بر تو صلوات بفرستند و سنت ترا حفظ کنند بلکه نمازی از نمازهای فرض نیست مگر اینکه با آن نماز سنتی هم هست پس مردمان در خواندن نماز فرض فرمان مرا اطاعت می کنند و در خواندن نماز سنت أمر تو را پیروی می کنند و اطاعت کردن از تو را اطاعت کردن از خودم و بیعت نمودن با تو را بیعت نمودن با خودم قرار دادم (مَن یُطِعِ الرسُولَ فَقَد أَطاعَ الله) سوره نساء آیه 80. و (إِنَ الذینَ یُبا یِعونک إِنما یُبایِعونَ الله) سوره فتح آیه 10.... پس حافظان و قاریان، ألفاظ حکم و فرمان تو را حفظ می کنند و مفسران، معانی فرقان تو را تفسیر می کنند و واعظان، پند و نصیحت تو را ابلاغ می کنند و علماء و پادشاهان به خدمت تو می رسند و از پشت در بر تو سلام می کنند و به خاک روضه شریفت صورتهای خود را مسح می کنند و به شفاعت تو امیدوارند، بنابراین شرف و بزرگی تو تا روز قیامت باقیست. ا ﻫ. خازن در تفسیرش اضافه بر این ها می گوید: بلند گردانیدن نام پیامبر صلی الله علیه و سلم توسط خداوند جل جلاله بدین ترتیب است که از همه پیامبران عهد و پیمان گرفت که بایستی به او ایمان بیاورند و به فضل و برتری او اقرار کنند. ا ﻫ.
روحی فداک ای صنم ابطحی لقب * آشوبِ تُرک وشورِ عجم فتنه عرب
کس نیست در جهان که ز حُسنت عجب نماند * ای در کمال حُسن عجب تر زهر عَجَب
رفتن به سر طریق ادب نیست در رهت * ما عاشقیم ومست، نیاید زما ادب
(ادامه دارد...)
