*
اولا: باید دانست که خروج زنان بدون محرم به اندازه ی مسافت 81 کیلومتر (مسافت سفر) حرام دانسته شده است. اما اگر کمتر از مسافت 81 کیلومتر باشد، میتواند با اجازه ی محرم خود، در صورتیکه خلوت کردن با اجانب و نامحرمان در کار نباشد، از خانه خارج شود.
ثانیا: برای حوائج خارج از خانه این مردان هستند که مکلف شده اند نه زنان. زنان هیچگونه احتیاج و دلیلی برای خارج شدن از منزل نداشته و ندارند زیرا مسئله ی نفقه و سکنی تنها بر عهده ی مردان است. چه کرامتی بالاتر از این که خداوند متعال مردان را روزی آور زنان آفریده و تمامی مشقات بیرون منزل را بر دوش مردان نهاده و زنان بدون هیچگونه سختی و تحمل تعب روزی محیا شده را مصرف میکنند. (برخلاف زنان جوامع غربی که همه ی این مشقات بر دوش آنان است)
ثالثا: یک زن تا چه حد میتواند در مواجهه با مشکلات، بدور از خانه (باندازه مسافت سفر) مثل یک مرد، بایستد و با مشکلات و سختی های پیش آمده مقابله نماید؟در این مورد هیچگاه یک مرد با یک زن برابر نبوده و مسلما این زنان هستند که آسیب پذیر بوده و صدمات جسمی و روانی را متحمل میشوند کما اینکه در غرب آمار تجاوز و بی بندوباری و فحشا رو به فزونیست.
رابعا: اگر تفسیر فمنیستها از آزادی، بی بندوباری باشد، حتی در بین جوامع غربی نیز این امر نکوهش شده و پسندیده نیست چه رسد به جوامع اسلامی که راه و منهج روشنی را پیش روی پیروانش قرار داده و از فحشا نهی کرده است. اما اگر تفسیر آنها از آزادی چیز دیگری باشد، تمامی آن آزادی ها برای زنان مسلمان محیا شده و نیازی به دلسوزی آنان برای مسلمانان به ظاهر غیر متمدن (از دیدگاه آنان) نیست. اسلام، حریت و آزادی و برخورداری از ارث و مهر و عدم تحمل مشقات کسب معاش را برای زنان به ارمغان آورد و استثمار زنان را نهی نمود. اینها تماما مادی و دنیوی بوده اما والاتر از آن برابری در عبادت و کسب ثواب را نیز به زنان اعطاء نمود که هدق غائیه از آفرینش و حیات نیز همین است. آئین مقدس اسلام مرد و زن را حقوقی یکسان و برابر داده و هردو را در حمل بزرگترین مسئولیت های جامعه اسلامی که امر به معروف و نهی از منکر است یکسان مخاطب قرار داده است، چنانچه خداوند متعال می‌فرماید: «وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاء بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنکَرِ وَیُقِیمُونَ الصَّلاَهَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاهَ وَیُطِیعُونَ اللّهَ وَرَسُولَهُ». توبه/۷۱. یعنی: و مردان و زنان با ایمان دوستان یکدیگرند که به کارهاى پسندیده وا می‌‏دارند و از کارهاى ناپسند باز می‌‏دارند و نماز را بر پا می‌‏کنند و زکات می‌‏دهند و از خدا و پیامبرش فرمان می‌‏برند. آیات بسیاری در قرآن کریم اشاره به مساوات مرد و زن در ادای تلکیف و دینداری و بندگی دارد. از آنچه به اجمال گفتیم روشن می‌شود که اسلام در چهارده قرن پیش آرمان‌های متعالی انسان امروزه را برآورده نموده است، چرا که از نگاه اسلام زن و مرد هر دو انسان هستند و در مفهوم انسانیت شریک اند و واژۀ انسانیت از دو گرفته شده است. در واقع ما مسلمانان از یاوران و مدافعان حقیقی ـ نه پنداری و خیالی ـ برابری و عدالت هستیم و به آن دعوت نموده و عمل می‌کنیم، تا زن را از اسارت، ذلت و حقارت جاهلیت قدیم و جدید برهانیم. زندگی اجتماعی وی را به او باز گردانیم. ما اطمینان داریم تا زمانی که زن مسلمان به آزادی و استقلال فکری و عملی کامل که شریعت اسلامی‌آن را برای وی پایه‌گذاری نموده است نرسد و به عنوان عضوی از اعضای جامعه به رسمیت شناخته نشود، جوامع اسلامی به سلامت اخلاقی و خود کفایی لازم نخواهند رسید. امام ندوی رحمه الله در اینباره می‌نویسد: «اگر زنان مسلمان در راه بقای تمدن اسلامی و برپا نگهداشتن محیط خانوادگی که محور طهارت و محبت است، با مردان معاونت نکرده و در پیشبرد اهداف اسلامی با آنان همکاری نمیکردند، کار دفاع از پایه های تمدن اسلامی برای عموم مسلمانان مشکل و دشوار می‌گردید.» با وجود این همه حمایت از قشر زن این را نیز اذعان می‌کنیم که اگر زنان و خواهران جامعه ما مجد و عزت خود را در قوانین اسلامی بجویند و آنچه را که اسلام برای آنان به عنوان امتیاز و برگ برنده به ارمغان آورده است را دنبال کنند، موفقیت را حاصل کرده اند. اما اگر فریب مظاهر آزادی غرب را خورده و فریاد مظلومیت بر آورند تا قوانین و برنامه های غرب دست آنان را بگیرد، به یقین بدانند که این بار خودشان با دستان خود، خود را زنده به گور می‌کنند و تاریخ ذلت بار دیگری را برای خود رقم می‌زنند.