*
انقطاع موقت وحي و يا به عبارتي احتباس وحي امری نیست که همیشه اتفاق افتاده باشد، بلکه در برهه ای از زمان رخ داده و بمدت ده روز و اندی و یا بروایتی پانزده روز نزول وحی متوقف شد. در تفاسیر اهل سنت علل گوناگونی را برای آن ذکر کردند که محتمل ترین آن میتواند این قضیه باشد که وقتی یهود نزد پیامبر اسلام صلی الله علیه و سلم آمد و از سه چیز سؤال کرد (از اصحاب کهف، از ذی القرنین و روح) پیامبر صلی الله علیه و سلم بدون گفتن «ان شاء الله» به ایشان فرموند که بروید و فردا بیایید تا جوابتان را بگویم. حق تعالی نیز بنا به مصلحت و حکمت عالیه ی خویش نزول وحی را متوقف نمود، حتی کفار گفتند: که خدای محمد او را فراموش کرده و او را دشمن خویش دانسته است. پس از این قضیه آیه ی وَلا تَقُولَنَّ لِشَا ىْءٍ إِنِّى فَاعِلٌ ذَالِكَ غَدًا إِلا أَن يَشَآءَ اللَّهُ. که در سوره ی کهف آیه ی 23 آمده است نازل شده و پس از آن آیه ی «ما دعك ربك و ما قلى» ضحی/3، در رد مشرکانی که پیامبر را طعن میکرند، نازل شد. تفسیر روح البیان 10/351