*
طبق فرمایش خداوند متعال: «وَ مَا خَلقتُ الجِنَّ وَالاِنسَ اِلاَّ لِیَعبُدُونَ» هدف غائی از خلقت انسانها و جنیان، فقط و فقط عبودیت و بنده گی بوده و در نهایت رسیدن به مقام قرب الهی میباشد. در مورد اینکه این هدف مورد نظر پروردگار متعال بوده است، هیچگونه تفاوتی فی ما بین زن و مرد وجود نداشته و هر دو در داشتن این بار سنگین وظیفه ی الهی یکسان و برابر میباشند. حالا شاید حضرت آدم علیه السلام قبل از خلقت حضرت حواء علیها السلام احساس تنهایی کرده و حوصله ی ایشان به سر رسیده باشد، اما این هیچگونه منافاتی با وظیفه ی الهی و بر دوش کشیدن بار مسئولیت الهی نداشته و ندارد. خداوند متعال در آیه ی72 سوره احزاب میفرماید: «اِنَّا عَرَضنَا الاَمَانَةَ عَلَی السَّمَاوَاتِ وَ الاَرضِ و الجِبَالِ فَاَبَینَ اَن یَّحمِلنَهَا وَ اَشفَقنَ مِنهَا وَ حَمَلَهَا الاِنسانُ الآیة» یعنی ما تکالیف الهی از جمله نماز و سایر عبادات را به آسمانها و زمین و کوهها عرض کردیم اما آنان از قبول آن سرباز زدند و از قبول کردن آن ترسیدند و انسان آنرا قبول کرده و بر دوش کشید و ... لذا در قبول کردن این مسئولیت الهی هیچگونه تفاوتی بین زن و مرد وجود نداشته و هر دو از یک درجه ی اهمیت و اعتبار برخوردار میباشند.